ပအို၀္းႏွင့္ ရွမ္းျပည္ ဆိုတာ

ရွမ္းျပည္ ဆိုတာ ဗမာျပည္မႏွင့္ မပူေပါင္းသည့္ အခ်ိန္ထိ လြတ္လပ္တဲ့ အခ်ဳပ္ျခာအာဏာပိုင္တဲ့ တိုင္းရင္းသား ေပါင္းစု နယ္တခု ျဖစ္ပါတယ္။ အိမ္နီးခ်င္း စီယံ (ထိုင္း)၊ ဗမာ၊ လာအို ၊ တရုတ္တို႔ႏွင့္ ကူးလူဆက္ဆံမႈေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
...

ရွမ္းျပည္ကို ေယာဘူယ်အားျဖင့္ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳးတည္း (ရွမ္း) ကို အေျခခံျပီး ေပၚေပါက္လာတာ၊ စုဖြဲ႔ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ၁၉၂၂ ေအာက္တိုဘာလမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တဲ့ ဖယ္ဒရယ္ဆိုတဲ့ ဘံုသေဘာတူညီခ်က္က ထင္ရွားတဲ့ သက္ေသပါပဲ။ ရွမ္းျပည္ဆိုတာ သီးျခားလြတ္လပ္တဲ့ ေစာ္ဘြားမ်ားပိုင္တဲ့ နယ္ေျမ ၃၃ နယ္ ေပါင္းစုျပီး “ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား” ဆိုတာ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ပါတယ္။ “ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား” မွာ သီးျခားလြတ္လပ္ တဲ့ ေတာင္ပိုင္းရွိ ေစာ္ဘြားနယ္ အမ်ားစုႏွင့္ စုဖြဲ႔ေပါင္းစည္းထားတာပါ။ အရင္ကဆို ေစာ္ဘြားနယ္ေတြကာ မတူညီတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ေတြနဲ႔ ၄င္းတို႔႔ေဒသကို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွ သီးသန္႔နယ္၊ ပအို၀္းနယ္ အပါအ၀င္ ေစာ္ဘြားနယ္ေတြေပါင္းလိုက္ျပီး “ဖယ္ဒရယ္ ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား” ကို တည္ေထာင္ခဲ့ၾကတာပါ။ အဓိက ဖြဲ႔

စည္းရတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က ဒီနယ္ေတြ အျပန္အလွန္ ဟန္ခ်က္ညီညီ ဖြံျဖိဳး တိုးတက္ေရးကို အာမခံ လုပ္ေဆာင္ဖို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ေစာ္ဘြားမ်ားပိုင္ ၃၃နယ္ ထဲမွာ သထံုနယ္ (ယခု အေခၚ ဆီဆိုင္နယ္)ကာ ေစာ္ဘြားနယ္ေတြထဲမွာ ထင္ရွား ခဲ့တဲ့ နယ္တစ္နယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ နယ္ေျမေဒသ ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာမႈ၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူေစာ္ဘြား စစ္ခြန္ၾကည္ရဲ႕ ရိုးစင္တဲ့ ဂုဏ္သတင္းေက်ာ္ေစာမႈ၊ ဘက္မလိုက္မႈ ႏွင့္ ပအို၀္းေတာင္သူလူမ်ိဳးမ်ား အခ်က္အျခာအက်ဆံုး သီးသန္႔ ေနထိုင္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ထို႔ျပင္ ပအို၀္း-ေတာင္သူ ေစာ္ဘြားမ်ားကိုယ္တိုင္ အစဥ္အဆက္ ဆက္ ဆီဆိုင္နယ္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ ေစာ္ဘြာမ်ားအားလံုး အာဏာမလြဲမွီအခ်ိန္ထိ ဆီဆိုင္နယ္၏ ေနာက္ဆံုး ေစာ္ဘြာမွာ စစ္ေအာင္ျမင့္၊ စစ္ခြန္ၾကည္ရဲ႕ သားျဖစ္ပါတယ္။ ရွမ္းျပည္ ဗမာျပည္မႏွင့္ ပူးေပါင္းေရး၊ မပူးေပါင္းေရး၊ ပင္လံုစာခ်ဳပ္အေရးႏွင့္ ပတ္သတ္ျပီး သထံုျမိဳ႕စား စပ္ခြန္ၾကည္၏ အခန္းက႑ာႏွင့္ ရွမ္းျပည္ ေထာင္စုအေရး သံုးသပ္ခ်က္မ်ားမွာ ရွမ္းျပည္သမိုင္းမွာ အေရးပါ၊ ထင္ရွားလွပါတယ္။

ဆီဆိုင္နယ္ဟာ ရွမ္းျပည္ဖယ္ဒရယ္ မျဖစ္မွီအခ်ိန္ထိ သီးသန္႔ ပအို၀္းနယ္ျဖစ္ေသာ္လည္းပဲ ပအို၀္းေတြ ဆီဆိုင္နယ္မွာပဲ ေနထိုင္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ရွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ နယ္ေျမတိုင္းမွာ ပအို၀္းမ်ားမွာ အျခားေသာ တိုင္းရင္းသားထက္ အမ်ားဆံုး ေနထိုင္ေနၾကပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ၁၈၉၇ ခုႏွစ္အရ ေျမလတ္နယ္ဆို တဲ့ ေတာင္ပိုင္းနယ္ ၁၆ နယ္ပါ၀င္တဲ့ စေမာင္ခမ္း၊ ေက်ာ္ကူစီ၀မ္၊ ကုမ္း၊ လြယ္အိမ္၊ လြယ္လံု (ပင္ေလာင္း)၊ လြယ္ေမာ္၊ ေမာ္၊ ေမာ္နိုင္၊ မိုင္းရွမ္း၊ နန္းကိုင္၊ နန္းခုတ္၊ ပန္မိုင္း၊ နန္းတုတ္၊ ပင္းတယ၊ ေပြးလွ၊ ရမ္ကမ္နယ္ေတြထဲမွာ လူဦးေရ ၁၀၇၅၀၀ ဦးရွိသည့္အနက္ ပအို၀္းက (၄၂၉၃၃)၊ ဓႏု (၂၉၇၁၃)၊ ေတာင္ရိုး (၁၃၉၀၆) ၊ ရွမ္း (၆၅၇၂) ႏွင့္ အျခားေသာ လူမ်ိဳးစု ေနထိုင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားက ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားျဖစ္ၾကျပီး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ခံမ်ားမွာ အျခားတိုင္းရင္းသားအမ်ားစု ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေတြၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ရွမ္းျပည္ေထာင္စုကို ဖြဲ႔စည္းခဲ့တာက သီးသန္႔လူမ်ိဳးကို အေျခမခံပဲ သီးျခားစီျဖစ္ေနတဲ့ သီးသန္႔နယ္ေတြကိုသာ အေျခခံျပီး ဖြဲ႔စည္းခဲ့တယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ယခင္သမိုင္းအေခၚ “ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား” ဆိုတာ လြတ္လပ္တဲ့ သီးသန္႔နယ္ေတြနဲ႔ စုေပါင္းဖြဲ႔စည္း ခဲ့တာပါ။ သီးသန္႔ လူမ်ိဳးတစ္မ်ိဳး၊ တစ္စုကို အေျခမခံပဲ လြတ္လပ္သီးျခားနယ္ေတြမွာ ေနထိုင္တဲ့ ေဒသခံ တိုင္းရင္းသားမ်ား၏ အေရးကို အေျခခံျပီး “ျပည္ေထာင္စု ရွမ္းျပည္နယ္မ်ား” ဆိုတာ သမိုင္းမွာ ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။

Khun Nipaoh(FB) သတင္းမွ