ဘိန္းနံ႔ေဝေဝ ကယန္းေျမ

(ဧရာ၀တီ)
 
ပင္လုံစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုရာတြင္ ယခင္ ကရင္နီျပည္နယ္ (ကယားျပည္နယ္) မွ ကိုယ္စားလွယ္ အေနျဖင့္ သြားေရာက္ခဲ့သူ ကယန္းအမ်ိဳးသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီး သိုက္ဗဟန္းႏွင့္ ကိုလိုနီေခတ္ တေလွ်ာက္လုံး လက္နက္စြဲကိုင္ ေတာ္လွန္ခဲ့ေသာ ကယန္းနာမည္ေက်ာ္ ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ပ်ံ၏ ေမြးရပ္ေျမလည္းျဖစ္၊ ဂူသခ်ႋဳင္းလည္းရွိရာ ဖာလိုင္ရြာအား ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ဘိန္းစိုက္ခင္းမ်ားႏွင့္ အဆီျခစ္ယူၿပီးျဖစ္ေသာ ဘိန္းပန္းပြင့္ေျခာက္ တခ်ိဳ႕ကို စတင္ျမင္ေတြ႕ လိုက္ရသည္။

ဤ ျမင္ကြင္းမ်ားကို ျမင္လိုက္ရုံျဖင့္ ရွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ပိုင္းတြင္ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳး ထုတ္လုပ္ေနမႈ အမ်ားဆုံးဟု ဆိုေနၾကသည့္ ဖယ္ခုံၿမိဳ႕နယ္တေက်ာက ကဟန္႔၊ လအိ၊ လတိန္ ေဒသဆီသို႔ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္။


ဒီဇင္ဘာလတြင္ ဘိန္းရာသီ ကုန္ဆုံးခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေတာင္ေစာင္းတေလ်ာက္ အေရာင္အေသြးစုံ ဖူးပြင့္ေနေသာ ဘိန္းပန္းပြင့္မ်ားအား မျမင္ရေတာ့ေပ။ ယခင္ႏွစ္က မိုးမ်ားသြားခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ ဘိန္းထြက္ရွိမႈ ေလ်ာ့က်ခဲ့သည့္အတြက္ တႏွစ္လွ်င္ တသီးႏႈန္း စုိက္ေနရာမွ ယခုႏွစ္တြင္ ေဆာင္းရာသီဘိန္းဟုဆုိကာ စတင္ စမ္းသပ္စိုက္ပ်ိဳးထားၾကေသာ ဘိန္းအပင္ေပါက္အခင္း အနည္းငယ္ ရွိေနသည္။

သြားလာရ အလြန္ခက္ခဲသည့္ ေတာင္ေပၚ၊ ေတာင္ၾကားေနရာမ်ား၌ တည္ရွိေနေသာ ရြာမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ထင္းရႉးသစ္ သုံးၿပီး သြပ္မိုးထားေသာ အိမ္မ်ား၊ ေဒသအုတ္မ်ားျဖင့္ ေဆာက္ထားေသာ အိမ္ႀကီးအိမ္ေကာင္းမ်ားကိုသာ ေတြ႔ျမင္ရသည္။

အိမ္တိုင္းနီးပါးတြင္ 4 wheelကား အျမင့္မ်ား၊ အထူးသျဖင့္ Surf ကားမ်ား ရွိၾကၿပီး ဆိုလာျပားႏွင့္ မီးစက္မ်ားကိုသုံးကာ လွ်ပ္စစ္မီး သုံးစြဲၾကသည္။ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအေနျဖင့္ စေလာင္းမ်ားႏွင့္ skynet up to date မ်ားကို တပ္ဆင္ထားၾကသည္။

ျမန္မာျပည္အတြက္ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အား အမ်ားဆုံး ထုတ္လုပ္ေပးေနသည့္ ကယားျပည္နယ္မွ ေလာပိတ ေရအားလွ်ပ္စစ္ စက္ရုံႏွင့္နီးစပ္ေနၿပီး ျမန္မာတႏိုင္ငံလုံးကို ျဖန္႔ေ၀ေပးေနေသာ ဓာတ္ႀကိဳးမ်ားမွာ ရြာမ်ားအေပၚက ျဖတ္သန္းသြား ေနေသာ္လည္း ဤေဒသမွ ရြာမ်ားကို လွ်ပ္စစ္မီး ေပးေဝႏိုင္ျခင္းမရွိေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒသခံမ်ားက ေလာင္စာအျဖစ္ ထင္းရႉးပင္မ်ား ကိုသာ ခုတ္ယူ သုံးစြဲေနၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ သစ္ခြဲစက္တခ်ိဳ႕ႏွင့္ သစ္ပုံမ်ား၊ လဲေနေသာ ထင္ရႉးပင္မ်ားကို ျမင္ေတြ႕ရသည္။

ဤေဒသ၏ ထူးျခားခ်က္က လူတိုင္း ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးေနေသာ္လည္း ဘိန္းသုံးစြဲျခင္းကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တားျမစ္ထားျခင္းပင္။သုံးစြဲသူ တဦး ရွိလာပါက မိသားစုက ဆုံးမသကဲ့သို႔၊ မိတ္ေဆြ အခ်င္းခ်င္းကလည္း မသုံးစြဲဖို႔ရန္ တိုက္တြန္း ေျပာဆုိၾကသည္။ အျပင္းထန္ဆုံး ျပစ္ဒဏ္အေနျဖင့္ ရြာမွ တသက္တာ ႏွင္ထုတ္သည္ဟု သိရသည္။

ခရစ္ယာန္ ဘာသာ ကိုးကြယ္သည့္ ကယန္းတိုင္းရင္းသားမ်ား ပိုမ်ားၿပီး ဘာသာေရးကို အေလးေပးၾကသည့္ အတြက္ ဘုရားေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ား၊ သင္းအုပ္မ်ား အေနျဖင့္ အထိုက္အေလ်ာက္ ၾသဇာေညာင္းသည္ဟု ဆုိရမည္။

လြန္ခဲ့သည့္ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္ ခန္႔အထိ သင္းအုပ္ဆရာမ်ားက ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးသူမ်ားကို မေကာင္းမႈ လုပ္သူမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ဘုရားေက်ာင္းလာခြင့္၊ ဘာသာေရး ကိစၥမ်ားအတြက္ သင္းအုပ္မ်ား၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားကို လာေရာက္ ပင့္ေဆာင္ခြင့္မ်ား ပိတ္ပင္ခဲ့ၾကသည့္အထိ လုပ္ခဲ့ၾကေၾကာင္း ၾကားသိရသည္။

“အခုေတာ့လူတိုင္းက ဘိန္းစိုက္တာကို မေကာင္းမႈလို႔ မျမင္ေတာ့ဘူးေလ။ ျမင္ခဲ့ရင္ေတာင္ ဘိန္းက လြဲရင္ တျခား သီးႏွံစိုက္ဖို႔မွ မေအာင္ျမင္တဲ့ ေဒသမွာ ဒါေတြ မစိုက္ရင္ အကုန္ငတ္ေသကုန္မွာ အစိုးရရဲ႕ ေထာက္ပံ့မႈမွ မရွိတာ” ဟု လအိရြာ၊ ဘုရားေက်ာင္းမွ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေပါလ္သန္က ေျပာသည္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီးႏွင့္ ေဒသခံမ်ား ေျပာၾကသကဲ့သို႔ ယင္းေဒသမွာ ေရအလြန္ရွားသည့္အတြက္ မိုးရာသီ၌ ေရကို အုတ္ကန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ေလွာင္ထားၿပီးွ ေခၽြတာသုံးစြဲၾကရသည္။ ရွားပါးေသာ ေတာင္ထြက္ စမ္းေရမ်ားကို ေျမာင္းသြယ္ယူၿပီး ေျမနိမ့္ခ်ိဳင့္၀ွမ္းမ်ားတြင္ ၀မ္းစာစပါးအေနျဖင့္ အနည္းငယ္ စိုက္ပ်ိဳးထားၾကသည္။

ယင္းေဒသမ်ားတြင္ ဘိန္းစိုက္ရာမွ ရရွိသည့္ ေငြျဖင့္ အဓိက ရပ္တည္ေနရျခင္း ျဖစ္သည္။ အစိုးရ ေဆာက္ေပးထားေသာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ား လုံေလာက္မႈ မရွိေသာ ေက်ာင္းဆရာမမ်ား ရွားပါးသည့္ ေဒသမွာ ဘိန္းစိုက္ရာမွ ရေသာ ေငြေၾကးျဖင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ေက်ာင္းမ်ားေဆာက္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ကေလးမ်ားကိုလည္း ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ပို႔၍ ပညာသင္ၾကားေပးႏိုင္ လာျခင္းေၾကာင့္ ပညာတတ္မ်ား ေပၚထြန္းလာခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

“က်ေနာ္တို႔ ဒီဘိန္းစိုက္လို႔ ေငြရေပမယ့္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ ဘိန္းေတြေၾကာင့္ လူေတြေသၾကမယ္ဆိုတာကို သိေနတယ္ေလ။ လူေတြကို မေသေစခ်င္ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ငတ္ေနၾကတဲ့ အခက္အခဲကို ဘယ္သူကလာၿပီး ေျဖရွင္းေပးလို႔လဲ၊ ဘယ္သူက ဂရုစိုက္ၾကလဲ” ဟု လအိရြာမွ ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးသူ တဦးက ဆိုသည္။

အစိုးရႏွင့္ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔အစည္း ႏွစ္ဖက္စလုံးအား ဘိန္းစိုက္သူမ်ားက ပိုက္ဆံေပးေနရေသာေၾကာင့္ စိုက္သမွ် အကုန္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း ၎ကေျပာသည္။ ေဒသခံမ်ား ႀကိဳတင္သိခြင့္ ရထားသည့္ တႏွစ္လွ်င္ တခါျပဳလုပ္ေသာ အစိုးရ၏ မူးယစ္တိုက္ဖ်က္ေရး စီမံခ်က္တြင္လည္း စိုက္ခင္းမ်ား ပါ၀င္သြားတတ္သလို၊ မိုးမ်ားလြန္းျခင္း၊ ႏွင္းအက်မ်ားျခင္းႏွင့္ ေလတိုက္ေၾကာင့္လည္း ဘိန္းခင္းမ်ားအပ်က္အဆီး မ်ားတတ္သည္ဟု သိရသည္။

ဘိန္း စိုက္ပ်ိဳးခ်ိန္ကာလမွာ ၾသဂုတ္လမွ ႏို၀င္ဘာလလယ္အထိ ျဖစ္ၿပီး ပထမဆုံး ခူးေသာ အေကာင္းဆုံး အသီးမ်ားအား မ်ိဳးေစ့အေနျဖင့္ စုေဆာင္းထားၾကသည္။ တဧက စိုက္ပ်ိဳးရန္အတြက္ ဘိန္းတျပည္သာ လိုအပ္ၿပီး ျပန္လည္ရရွိလွ်င္ တဧက ၃ အိတ္အထိရေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ရွင္းျပသည္။ ေျမျပန္႔တြင္ စိုက္ျခင္းထက္ ေတာင္ေစာင္းမ်ားႏွင့္ ေလဒဏ္ခံႏိုင္ေသာ ေက်ာက္စြန္းမ်ား ထူထပ္သည့္ ေနရာက ဘိန္းႀကိဳက္သည့္ေနရာျဖစ္ၿပီး စိုက္ပ်ိဳးၿပီးစ ၁၀ ရက္မွ ပြင့္သည္အထိ ေပါင္းသင္ ေပးရကာ အထူးဂရုစိုက္ရသည္ဟု သိရသည္။

ဘိန္းအသစ္ထက္ ဘိန္းအေဟာင္းက ေစ်ပိုေကာင္းသည့္ အတြက္ ေငြေၾကးခ်မ္းသာသူမ်ားက ႏွစ္ေပါက္သည္အထိ သိုေလွာင္ထားၾကသည္။
ယခုႏွစ္တြင္ ဘိန္းအသစ္ေစ်းႏႈန္းအျဖစ္ ဘိန္းအမည္း တပိႆာလွ်င္ က်ပ္ ၇ သိန္းခြဲ ေပါက္ေစ်းရွိသည္ဟု သိရသည္။

“ဒီေဒသကေန တႏွစ္ကို ဘိန္းတန္ခ်ိန္ ရာနဲ႔ခ်ီထြက္တယ္ဗ်။ အစိုးရရဲ႕ ဘိန္းႏွိမ္ႏွင္းေရးဆိုတာက ျခစ္ၿပီးသားအခင္းေတြကို ဖ်က္တာ၊ ၿပီးရင္ သူတို႔ကပဲ ခင္ဗ်ားတို႔ဘာမွမျဖစ္ဘူး စိုက္သာစိုက္ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာခဲ့တာပဲ” ဟု ၎ေဒသမွ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္တခုျဖစ္ေသာ ကယန္းျပည္သစ္ ပါတီ၏ တြဲဘက္အတြင္းေရးမႉး ၁ ဦးေစာလြင္က ေျပာသည္။

ေဒသခံမ်ားအေနျဖင့္ ဘိန္းကိုသာ အဓိကစီးပြားေရး အေနျဖင့္ စိုက္ပ်ိဳး လုပ္ကိုင္ေနရသည့္အေၾကာင္းမွာ ေရရွားပါးျခင္း၊လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး ခက္ခဲျခင္း၊ လွ်ပ္စစ္မီးမရရွိျခင္း၊ ပညာေရး အားနည္းျခင္းႏွင့္ အစားထိုးသီးႏွံဟု ေျပာဆိုေန ေသာ္လည္း ေစ်းကြက္မရွိျခင္း၊ စိုက္ပ်ိဳးေရးနည္းစနစ္မ်ား မသိျခင္းမ်ားေၾကာင့္ဟု ၎က ဆိုသည္။

ယင္းျပႆနာမ်ားကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္ျခင္း မရွိဘဲ ဘိန္းႏွိမ္နင္းေရးကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ လုပ္ကိုင္ရန္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ အမွန္ တကယ္ လုပ္ေဆာင္မည္ဆိုပါက ေဒသခံမ်ားအေနျဖင့္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းမ်ား ျဖစ္လာႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အေသခံ ျပန္လည္ ခုခံသည္အထိ ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း၊ လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔မ်ားအေနျဖင့္လည္း လူမ်ိဳးစု၀င္မ်ား အေျခအေန ဆိုးလာပါက ၀င္ေရာက္ လာႏိုင္သည့္ အေျခတြင္ ရွိေနေၾကာင္း ဦးေစာလြင္က ဆက္ေျပာသည္။

“ဘိန္းစိုက္လို႔ ဖမ္းမယ္ဆိုရင္ ဒီနားတ၀ိုက္က ေထာင္ေတြ လူေတာင္ ဆန္႔မွာမဟုတ္ဘူး။ မႏွစ္က ဘိန္းဖ်က္ စီမံခ်က္တဲ့၊ လူ ၅ ေထာင္ေလာက္ လာတယ္။ သူတို႔စားဖို႔ေသာက္ဖို႔၊ အခင္းေတြဆီကို သြားဖို႔ကားကအစ က်ေနာ္တို႔ စီစဥ္ေပးရတာ။ ရြာသားေတြကိုေတာင္ လုပ္အားေပး ေခၚလိုက္ေသးတယ္” ဟု ဘိန္းစိုက္သူတဦးက ဆိုသည္။

ဘိန္း အစားထိုးသီးႏွံဟုဆိုကာ အစိုးရက မ်ိဳးေစ့မ်ားေပးၿပီး စိုက္ခုိင္းသည့္အတြက္ ကုလားပဲ၊ ပဲစင္းငုံမ်ား စမ္းသပ္စိုက္ပ်ိဳး ခဲ့ၾကဖူးေသာ္လည္း စိုက္ပ်ိဳးနည္းစနစ္မ်ား၊ သုံးစြဲရမည့္ ေျမၾသဇာမ်ားကို မသိျခင္းေၾကာင့္ အထြက္ႏႈန္း နည္းခဲ့သည့္အျပင္၊ ၎သီးႏွံမ်ားအား ၀ယ္မည့္သူ မရွိျခင္းေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးတြင္ ၾကက္၊ ၀က္ေကၽြးစာ အျဖစ္သို႔ ေရာက္သြားခဲ့ရေၾကာင္း သိရသည္။

ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးရာ၌ ဘိန္း၀ယ္သည့္ တရုတ္လူမ်ိဳးမ်ားက စိုက္ပ်ိဳးနည္း၊ ဘိန္းခ်က္နည္းမ်ားအား စနစ္တက် သင္တန္းမ်ား လာေပးထားၾကသကဲ့သို႔ မ်ိဳးရိုးစဥ္ဆက္ လုပ္ကိုင္လာသည့္ လုပ္ငန္းလည္း ျဖစ္ေနျခင္းေၾကာင့္ စိုက္ပ်ိဳးသူမ်ား အေနျဖင့္ လြယ္ကူၾကသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။
အထြက္ႏႈန္းေကာင္းေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးနည္းႏွင့္ ဘိန္းျခစ္ ယူနည္းအား စိုက္သူတိုင္း လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ၿပီး ေငြေၾကးခ်မ္းသာကာ နည္းပညာပိုင္း ပိုမိုကၽြမ္းက်င္ သူမ်ားအေနျဖင့့္ စက္ကိရိယာမ်ားႏွင့္ ဘိန္းျဖဴ အဆင့္အထိ ေရာက္ရန္ ခ်က္လုပ္ ေနၾကသည္။

ယခုကဲ့သို႔ လုပ္ကိုင္ခြင့္ ရထားသည့္အတြက္ ေဒသခံမ်ားအေနျဖင့္ ဘိန္းစိုက္ရာသီတေလွ်ာက္ လူတဦးလွ်င္ တေန႔ က်ပ္ ၂ ေသာင္းႏႈန္းျဖင့္ ရြာလူႀကီးထံတြင္ ေပးထားရၿပီး လာေရာက္ေငြ ေတာင္းခံသည့္ သက္ဆိုင္ရာ ေဒသ အာဏာပိုင္မ်ား ျဖစ္ေသာ ရဲ ႏွင့္ စစ္တပ္ကိုေပးေဆာင္ရကာ စစ္တပ္ကို ေပးေဆာင္ရသည့္ႏႈန္းက ပိုမ်ားေၾကာင္း သိရသည္။

“ပိုက္ဆံေပးထားေပမယ့္ ဘိန္းစီမံခ်က္ လာၿပီဆိုရင္ေတာ့ သူတို႔ေတြ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းသြားေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ပါဘူး။ တခုပဲ၊ ဖ်က္မယ့္ဧက နည္းသြားေအာင္နဲ႔ စိုက္ခင္းထဲမွာ လူေတြမရွိတဲ့ အခ်ိန္ သူတို႔ဖ်က္ေပးဖို႔ကိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လုပ္ႏိုင္တယ္” ဟု ဘိန္းစိုက္သူ တဦးက ဆိုသည္။
ဘိန္းစိုက္သူမ်ား၏ အေျပာအရ ပ်မ္းမွ်အေနျဖင့္ လူတဦးလွ်င္ သုံးဧက စိုက္ပ်ိဳးပါက ဘိန္းစီမံခ်က္အတြက္ တဧက၊ သက္ဆိုင္ရာ လက္နက္ကုိင္ႏွင့္ အစိုးရ အာဏာပိုင္ မ်ားအဖို႔ အခြန္အခအေနျဖင့္ တဧကႏွင့္ စိုက္သူအတြက္ တဧကႏႈန္း ျဖစ္ေနသည္ဟု သိရသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ ေပးေဆာင္ထားျခင္းေၾကာင့္ လူႀကီးလမ္းေၾကာင္း အေရးေပၚျဖစ္လာသည့္ အေျခအေနတြင္ သတင္းလာေရာက္ ေပးၾကသည့္အတြက္ စိုက္ခင္းမ်ားအတြင္း လူမ်ားရွိမေနေစရန္ လုပ္ေဆာင္ထားႏိုင္သည့္ အတြက္ အဖမ္းအဆီး တစုံတရာ မရွိခဲ့ေသးဟု ေဒသခံမ်ားက ရွင္းျပသည္။

ဖယ္ခုံၿမိဳ႕ႏွင့္ ကယားျပည္နယ္ လြိဳင္ေကာ္ၿမိဳ႕ေပၚသို႔ ယင္းေဒသမ်ားမွ သြားရေသာ ေျမသားလမ္း မ်ားက အလြန္ဆိုးေန သည့္အတြက္ လမ္းမ်ား ျပန္လည္ျပင္ဆင္ႏိုင္ရန္ ပုံမွန္ေပးေနၾက ဘိန္းအခြန္မ်ားအား ေပးေဆာင္မည္ ျဖစ္ၿပီး အာဏာပိုင္မ်ား အေနျဖင့္ အခြန္အခ ထပ္မံမေကာက္ယူဘဲ ယင္းေငြျဖင့္သာ လမ္းျပင္ဆင္ေပးပါရန္ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေၾကာင္း သိရသည္။

ဘိန္းအခြန္ခ အေနျဖင့္ တရြာလွ်င္ တႏွစ္စာအတြက္ က်ပ္ သိန္း ၂၀၀ ႏွင့္ ၃၀၀ အၾကား ေပးေဆာင္ရသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆိုသည္။
“ဘိန္းခင္းထဲမွာ လုပ္ေနတုန္းမ်ား လာ၀င္ဖမ္းမလား၊ အိမ္မွာ ဘိန္း ေလွာင္ထားတုန္းမ်ား လာဖမ္းမလားဆိုတဲ့ အေတြးနဲ႔တင္ က်ေနာ္တို႔လည္း ရင္တထိတ္ထိတ္ပါပဲ” ဟု ဘိန္းစိုက္ ေတာင္သူ တဦးက ေျပာသည္။

“ဘိန္းစိုက္ပါ၊ မစားပါနဲ႔” ဆိုေသာ ေဆာင္ပုဒ္သည္ ေဒသသုံး စကားျဖစ္သည္။ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ဘိန္းစားသူမ်ားအား ေဒသခံမ်ားက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူၾကသကဲ့သို႔ ဖဲရိုက္ျခင္း၊ ဖဲ၀ိုင္းေထာင္ျခင္းနဲ႔ ေလးေကာင္ဂ်င္၀ိုင္း စသည့္ ေလာင္းကစား လုပ္သူမ်ားအားလည္း ပထမအႀကိမ္ဆိုပါက သတိေပးျခင္းအေနျဖင့္ ဒဏ္ေငြက်ပ္ ၁ ေသာင္းခြဲရိုက္သည္၊မရပါက ရဲတိုင္၍ လာဖမ္းခိုင္းျခင္း အထိ လုပ္တတ္ၾကေၾကာင္း သိရသည္။

ေဒသခံမ်ားခြင့္လႊတ္ထားသည့္ ဘိန္းစားသူ အနည္းက်ဥ္းမွာမူ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက သုံးစြဲခဲ့သည့္ သက္ႀကီးရြယ္အို အဘိုး၊ အဘြားမ်ား ျဖစ္သည္။ ရြာမ်ားတြင္ လူႀကီးလူငယ္ ဘိန္းစားသူ ရွားေသာ္လည္း ဖယ္ခုံၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုးၿဗဲၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ေနထုိင္သူမ်ားကမူ ဘိန္းသုံးစြဲၾကသည္။

ဖယ္ခုံၿမိဳ႕ရွိ ကယန္းမ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္အဖြဲ႔ (KNGY) ကို ဦးေဆာင္သူ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေဟာင္း တဦးျဖစ္သူ ကိုလြီစီၿငိမ္းက အိမ္တအိမ္တြင္ ဘိန္းသုံးစြဲေနပါက အန႔ံထြက္ကာ အလြန္ သိသာသည့္အတြက္ တျခား အိမ္မ်ားက သိႏိုင္ေၾကာင္း၊ ထို႔ေၾကာင့္ လူငယ္မ်ားအေနျဖင့္ မိသားစုႏွင့္ အာဏာပိုင္မ်ားအား ေၾကာက္ရြံ႕၍ လူသူျပတ္ရာ ၿမိဳ႕စြန္၊သခ်ႋဳင္းကုန္း စသည့္ ေနရာမ်ားတြင္ သြားေရာက္ သုံးစြဲရာမွ အေၾကာထဲသို႔ အပ္ျဖင့္ထိုးျခင္း၊ ေဆးလြန္ၿပီး ေသဆုံးျခင္းမ်ား ရွိေၾကာင္း၊ မူးယစ္ေဆး ရွဴရာမွ အိပ္ခ်င္စိတ္ေပၚလာၿပီး ယင္းေနရာမွာတင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာမွ ရာသီဥတုဒဏ္ေၾကာင့္ ေသဆုံးသြားရသည့္ ျဖစ္ရပ္မ်ိဳးမ်ားလည္း ရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။

“ျမန္မာျပည္မွာ မူးယစ္ေဆးျဖတ္ စခန္း ၃ ခု ရွိတဲ့အထဲမွာ ဖယ္ခုံမွာ ရွိတဲ့ ေရႊျပည္ေအး စခန္းကေတာ့ ၀န္ထမ္းေတြ ရွိေပမယ့္ လုပ္ငန္းလည္ပတ္မႈ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ရပ္သြားလဲ ဆိုတာကို နားမလည္ဘူး” ဟု ၎က ဆက္ေျပာသည္။

မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒ၌ ဘိန္းပင္၊ ကိုးကားပင္၊ ေဆးေျခာက္ႏွင့္ မူးယစ္ ေဆး၀ါးအျဖစ္ က်န္းမာေရး၀န္ႀကီးဌာနမွ တရား၀င္ ေၾကညာစာ ထုတ္ျပန္ထားေသာ အပင္မ်ား စိုက္ပ်ိဳးပါက ပုဒ္မ ၁၆ (က) အရ အနည္းဆုံး ေထာင္ဒဏ္ ၅ ႏွစ္မွ ၁၀ ႏွစ္ အထိ ခ်မွတ္ႏိုင္သည့္ အျပင္၊ ေငြဒဏ္ပါ ခ်ႏိုင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။

ဘိန္းျဖတ္စခန္းသို႔ ဘိန္းစြဲသူမ်ားမွသာလွ်င္ လာေရာက္ခြင့္ျပဳျခင္းထက္ ၿမိဳ႕ေပၚတြင္ ရံဖန္ရံခါ ဖမ္းဆီးခံရေသာ ဘိန္းႏွင့္ စိတ္ႂကြေဆး၀ါး အနည္းငယ္ ေရာင္းသူမ်ားအား ပထမအႀကိမ္ျဖစ္ပါက ေထာင္ခ်မည့္အစား ေဆးျဖတ္စခန္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ျခင္းႏွင့္ ရပ္ဆိုင္းထားေသာ ေရႊျပည္ေအး လူငယ္မ်ား ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေရးဌာနဟု ေခၚသည့္ မူးယစ္ေဆးျဖတ္ စခန္းအား ျပန္ဖြင့္ေပးရန္ အေရးႀကီးေသာ လိုအပ္ခ်က္တခုအေနျဖင့္ ဖယ္ခုံေဒသခံမ်ားက လိုလားေနၾကသည္ဟု သိရသည္။

ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးျခင္းမွ ရလာေသာ ေငြမ်ားျဖင့္ ကေလးမ်ား၏ ပညာေရး လိုအပ္ခ်က္မ်ားကို တဘက္တလမ္းမွ ျဖည့္စြမ္းေပးႏိုင္ ေနေသာ္လည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီးလူငယ္မ်ားႏွင့္ ပညာတတ္ လူငယ္မ်ားပင္လွ်င္ ေငြရလြယ္သည့္ ယင္းလုပ္ငန္းကို စီးပြားေရး လုပ္ငန္းအျဖစ္ ျပန္လည္ လုပ္ကိုင္ေနျခင္းမ်ားလည္း ရွိေနသည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ဆုိသည္။

“က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းဆုိ ဘြဲ႕ရၿပီးေတာ့ ဘိန္းျပန္စိုက္တာပဲ။ အခုဆိုရင္ ပိုက္ဆံကို ေဖာေဖာသီသီ သုံးႏိုင္ေနၿပီ။ ဆိုင္ကယ္ တ၀ီ၀ီစီးႏိုင္တယ္။ ေနာက္ သူေက်ာင္းတတ္လို႔ ကုန္က်စရိတ္ကို သူ႔မိဘကို သူျပန္ေပးႏိုင္ၿပီ” ဟု KNGY အဖြဲ႔မွ ကယန္း လူငယ္တဦးျဖစ္သူ အဘုတ္က ဆိုသည္။

ယင္းကဲ့သို႔ မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္ေနေသာ ေကာင္းက်ိဳး၊ ဆိုးက်ိဳးမ်ားကို အစိုးရအေနျဖင့္ အထူးတလည္ ျပဳလုပ္ေပး ေနႏိုင္ျခင္း မရွိသကဲ့သို႔ INGO၊ NGOမ်ားသည္လည္း ယင္းေဒသတြင္ ရွားပါးလွေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ေျပာသည္။

ေဒသခံလူထု၏ အသိအမွတ္အျပဳ လက္ခံမႈကို ရရိွထားေသာ ကယန္းတုိင္းရင္းသား လူငယ္မ်ား စုေပါင္းဖြဲ႔စည္းထားသည့္ ကယန္းမ်ိဳးဆက္သစ္ လူငယ္မ်ားအဖြဲ႔ ကသာလွ်င္ အဓိက လႈပ္ရွားေနျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိရသည္။

KNGY အဖြဲ႔က ေက်းရြာမ်ားတြင္ လိုအပ္ေနေသာ စာသင္ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ေစတနာ့၀န္ထမ္း ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား ခန္႔ထားေပး ျခင္း၊ ႏိုင္ငံေရး ပညာရပ္မ်ား သင္ၾကားေပးျခင္း သဘာ၀ပတ္၀န္က်င္ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ပညာေပးလုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ျခင္းျဖင့္ ေဒသအေရးကိစၥမ်ား ေဆာင္ရြက္ေနသည္။

ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးရာ ရြာမ်ားသို႔ သြားရာလမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ထင္းရွဴးရနံ႔မ်ား ေမႊးျမေနၿပီး ခ်ိဳင့္၀ွမ္းမ်ားအၾကား၌ ရွိသည့္ သစ္ခြဲစက္မ်ားမွ ထင္ရွဴးပင္မ်ား ျဖတ္ေတာက္ေနသည့္ အသံမ်ားကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ ထင္းရွဴးပင္ အနည္းငယ္သာ က်န္ေတာ့သည့္ ေတာင္ကုန္းမ်ားလည္း အမ်ားအျပား ျမင္ေတြ႕ေနရသည္။

ဘိန္းစိုက္ပ်ိဳးေနျခင္းကို မေလွ်ာ့ခ်ႏိုင္သည့္အျပင္ ယခုႏွစ္ပိုင္းတြင္ တျခားေဒသမ်ားမွ လူစိမ္းမ်ားလည္း ထပ္မံ ၀င္ေရာက္လာၾကေၾကာင္း ေဒသခံမ်ားက ေျပာၾကသည္။

ရြာမ်ား၏ ၀င္ေပါက္တိုင္းတြင္ေတာ့ “မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ စိတ္ကိုေျပာင္းလဲေစေသာ ေဆး၀ါးမ်ား အႏၱရာယ္ ကာကြယ္ တားဆီးေရး” ဟု ေရးသားထားသည့္ ဆီဆိုင္ၿမိဳ႕နယ္ ရွမ္းျပည္နယ္ အဖြဲ႔မွ ထုတ္ျပန္ေၾကညာထားေသာ တားျမစ္ခ်က္ပါ အနီေရာင္ ဆိုင္းဘုတ္ႀကီးမ်ားကို ျမင္ရေပလိမ့္မည္။

၂၀၁၁ – ၂၀၁၂ ဘိန္းစိုက္ရာသီတြင္ ရွမ္းျပည္နယ္အတြင္းမွ ဘိန္းခင္းမ်ားကို ႏွိမ္နင္းခဲ့ေသာ္လည္း ထပ္မံစိုက္ပ်ိဳးမႈမ်ား ေတြ႔ေနရသည္။
“၂၀၁၃ ခုႏွစ္တြင္ ဘိန္း ထပ္မံစိုက္ပ်ိဳးပါက ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ သီးစားခ်ထားေရး ဥပေဒပုဒ္မ ၁၁ ႏွင့္ ပုဒ္မ ၁၂ အရ လည္းေကာင္း၊ မူးယစ္ေဆး၀ါးႏွင့္ စိတ္ကို ေျပာင္းလဲေစတတ္ေသာ ေဆး၀ါးမ်ားဆိုင္ရာ ဥပေဒပုဒ္မ ၁၆ (က) အရ လည္းေကာင္း အေရးယူ ေဆာင္ရြက္သြားမည္” ဟူ၍ အနီးေရာင္ဆုိင္းဘုတ္ႀကီးမ်ားတြင္ ေရးသားထားသည္ကိုလည္း ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။